Crematory ( N.Amer. = crematorium)

Crematory is a place for cremating corpses in a furnace.As Buddhists belief of incarnations, the souls remain forever and will re-born again in a new body, while physical bodies decay by time. In a funeral, the body will be burnt, therefore, the building for Buddhist funeral needs a giant oven to complete the ceremony.

In 1984 and 1986, Thais lost their beloved and faithful monks, Master Khao Analayo and Master Van Sujino. To build a temporary crematory is a very difficult task due to the sites are in remote area and the management of the project has to be very well discipline. This is because the projects are temporary crematories and the funeral date were fixed as a deadline and can not be postpone. Therefore, the project had to be complete before the deadline but if it is finished much earlier than the schedule, the building will be damaged and ruined easily since it made of non-durable material.

The process and method of both sites are quite similar, only the design and the small details of decoration are different. The design of each crematory suits each Master perfectly according to their characters.

Since it was anticipated that thousand of thousand people would join the funerals, the structures of the building have to be strong enough to support numbers of people. Plywood is the main material since it is low cost and easy to work with and it is non-durable, it is suitable for these non-permanent projects. All the architectural ornaments and decoration made of double layers of stencil plywood and painted in copper red and gold colour for Master Van and the shade of white and gold for Master Khao. On the funeral days, the crematories were glowing in the dark amidst the darkness of the deep wood, impressed all the people who joined the ceremonies.

เมรุ

ในปี พ.ศ. ๒๕๒๗ และปี พ.ศ.๒๕๒๙ รศ.ดร.ภิญโญ สุวรรณคีรี ได้รับเชิญให้ออกแบบเมรุพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่ขาว อนาลโยและหลวงปู่แหวน สุจิณโณ ซึ่งถือว่าเป็นพระสายวิปัสสนากรรมฐานที่มีผู้ศรัทธาเป็นจำนวนมาก เมรุทั้งสองถือเป็นงานที่มีการทำงานยากลำบาก เนื่องจากตั้งอยู่ในพื้นที่ทุรกันดาร อีกทั้งเป็นอาคารชั่วคราว และมีระยะเวลาในการพระราชทานเพลิงศพเป็นเป้าหมายบังคับ โดยถ้าเมรุสร้างเสร็จก่อนกำหนดเวลา เป็นระยะเวลานาน เมื่อถึงวันงานพิธีอาจเกิดความทรุดโทรม แต่ถ้างานมีความล่าช้า ก็จะไม่ทันตามหมายกำหนดการ ดังนั้นการบริหารงานทั้งหมดจึงเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบที่สำคัญมาก นอกเหนือจากงานออกแบบ

ขั้นตอนการ เตรียมงาน และกรรมวิธีการก่อสร้างของเมรุทั้งสองแห่งมีลักษณะงานคล้ายกัน แตกต่างกันเฉพาะการออกแบบทรวด
ทรงของตัวเรือน เครื่องยอด และลวดลายที่ประกอบ อาคารโดยผู้ที่มีความศรัทธาและใกล้ชิดกับหลวงทั้งสอง รูปต่างวิพากษ์วิจารณ์ว่า
รูปทรง เมรุที่ รศ.ดร.ภิญโญ สุวรรณคีรี ได้ออกแบบไว้นั้น เสมือนกับรูปร่างท่าทางของพระอาจารย์ทั้งสองรูป กล่าวคือหลวงปู่ขาว
ที่มีรูปร่างผอม บางนั้น เมรุก็จะมีทรงสูงโปร่งตา ส่วนหลวงปู่แหวนที่มีรูปร่างท้วมกว่า ทรงของเมรุก็จะดูหนักแน่นกว่า ซึ่งเป็นที่อัศจรรย์ใจแก่ผู้พบเห็น

สำหรับรายละเอียดในการออกแบบอันเนื่องมาจากจะมีผู้คนหลั่งไหลกันมาสักการบูชา เป็นจำนวนมาก ทำให้ปัญหาเล็กน้อยกลายเป็น ปัญหาใหญ่ได้ เช่น ต้องทำโครงสร้างให้แข็งแรงรองรับกับปริมาณคน จำนวนมาก การจัดเก็บดอกไม้จันทน์ที่มีผู้คนนำมามากมาย ฯลฯ ดังนั้นการออกแบบจึงต้องมีการเตรียมการอย่างดี

จากการที่เมรุ เป็นอาคารชั่วคราว วัสดุที่ใช้ส่วนใหญ่ทำจากไม้อัด แต่เนื่องจากความต้องการรูปลักษณ์ให้เป็นอาคารที่มีความหรูหรา ลวดลายจึงทำจากไม้อัดนำมาฉลุและซ้อนชั้น แล้วทาด้วยสีทอง ซึ่งเมรุหลวงปู่แหวนเลือกใช้โทนสีไปทางสีแดงทอง ส่วนเมรุหลวงปู่ ขาวใช้โทนสีไปในโทนสีขาวทอง และในวันงานเมื่อประดับตกแต่งด้วยเครื่องสด และส่องสว่างด้วยไฟ ลวดลายต่าง ๆ ก็สุกสกาวเหมือน ลายที่เกิดจากการแกะสลักไม้ปิดทอง อีกทั้งอาคารก็ลอยเด่น สง่าอยู่ท่ามกลางความมืดของป่าโปร่ง สร้างความประทับใจให้แก่
ผู้ที่เดินทางสักการบูชาเป็นอย่างมาก